Του Κώστα Τσαούση
Ο καθηγητής Νίκος Θεοχαράκης, ο επικεφαλής της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας στο Brussels Group δεν είναι πλέον ένα άγνωστο πρόσωπο για τα media αλλά και στα media. Ακούγοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του στο Παρίσι μου ήρθε στο μυαλό μια παλιά ερευνητική του δουλειά στο πλαίσιο του ΙΟΒΕ. Το τελευταίο ένα από τα ελάχιστα think tank με πολύχρονη σταθερή και συνεπή πορεία και δραστηριότητα – λόγω της χρηματοδότησης του από εργοδοτικούς επιχειρηματικούς, βιομηχανικούς και εφοπλιστικούς φορείς- έδινε για δεκαετίες στέγη σε νέους επιστήμονες και τις εργασίες τους. Μια από αυτές και η μονογραφία του καθηγητή Θεοχαράκη. Κυκλοφόρησε το 2000 και είχε ως τίτλο της: Η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η σχέση της με την ανεργία. Δεν γνωρίζω αν την έχουν υπόψη τους και πολύ περισσότερο αν την έχουν διαβάσει κυβερνητικά στελέχη όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Δημήτρης Στρατούλης... Το τι θα συνέβαινε σε περίπτωση έστω και ανάγνωσης του τίτλου της μονογραφίας μάλλον μπορείτε να το φαντασθείτε καθώς και η απλή αναφορά στη σχέση μεταξύ εργασιακής ευελιξίας και ανεργίας αποτελεί ταμπού για την αριστερή ορθοδοξία.
Ο καθηγητής Θεοχαράκης – αν και παιδί της μεταπολίτευσης στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα- δεν προέρχεται από τον κομματικό οργανισμό του ΣΥΡΙΖΑ όπως και ο φίλος και συνάδελφος του Γιάνης Βαρουφάκης. Οι δύο τους και κυρίως η μεταξύ τους σχέση πάει πίσω στο χρόνο. Σκεφτείτε ότι το πρώτο βιβλίο που συνυπέγραψαν οι δύο τους ήταν το 2005 – τίτλος του, «Μικροοικονομικά υποδείγματα μερικής και γενικής ισορροπίας». Συνάδελφοι και οι δύο στο ίδιο τμήμα και στον ίδιο τομέα: Τομέας Πολιτικής Οικονομίας I – σήμερα και οι δύο τους σε αναστολή καθηκόντων όπως και ο συνάδελφος τους Γιάννης Στουρνάρας της Τραπέζης της Ελλάδος. Ο Βαρουφάκης είναι καθηγητής και ο Θεοχαράκης αναπληρωτής καθηγητής. Ο ένας υπουργός και ο άλλος γενικός γραμματέας δημοσιονομικής πολιτικής στο ίδιο υπουργείο. Με άλλα λόγια, από τη θεωρία στη πράξη ή από τα αμφιθέατρα με τα μαθήματα για την Πολιτική Οικονομία στη διαπραγμάτευση με τους Θεσμούς/ εταίρους, με το συνεχές πηγαινέλα στα Brussels Group, Euroworking Group, Eurogroup...
Την επομένη του ορισμού του Θεοχαράκη στη θέση του γενικού γραμματέα Δημοσιονομικής Πολιτικής οι εφημερίδες κάνοντας μια αναφορά στα βιογραφικά του στοιχεία επέμειναν ιδιαίτερα στην προέλευση του από τον ιδιωτικό τομέα – γεγονός που δεν πρέπει να ξένισε κανένα καθώς προέρχεται από μια από τις πιο καθιερωμένες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας. Ο πατέρας του- ο πρόωρα χαμένος Γιάννης Θεοχαράκης ήταν ο ένας από τους δύο γιούς του Νίκου Θεοχαράκη που ξεκινώντας από ένα κατάστημα υγρών καυσίμων στον Πειραιά το 1924 κατάφερε να συνδέσει το οικογενειακό όνομα με την αγορά του αυτοκινήτου – εισαγωγή και εμπορία μέχρι και ...κατασκευή. Αδελφός του Γιάννη ο Βασίλης Θεοχαράκης – επικεφαλής του Ομίλου με τις πολυσχιδείς δραστηριότητες- που αγκάλιασε και στήριξε τα δύο του ανίψια σαν δικά του παιδιά του και δεν τα ξεχώρισε. Μάλιστα, ο αδελφός του Νίκου, ο Τάκης Θεοχαράκης έχει την ευθύνη ενός σημαντικού μέρους της δραστηριότητας του οικογενειακού ομίλου στην αγορά των αυτοκινήτων. Από τα μετερίζια της οικογενειακής επιχειρηματικής δραστηριότητας και των εκάστοτε συμμετοχών της έχει περάσει και ο Νίκος Θεοχαράκης – ενδεικτικό αλλά όχι και μοναδικό παράδειγμα η συμμετοχή του στο Δ.Σ της Εγνατία Τράπεζας στην οποία η οικογένεια διατηρούσε από την ίδρυση της ισχυρό μετοχικό ενδιαφέρον.
Για το τέλος άφησα τα βασικά βιογραφικά στοιχεία. Ο Νίκος Θεοχαράκης γεννήθηκε το 1956. Αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ( συμφοιτητής του Γιάννη Στουρνάρα, πρωτοετείς και οι δύο το 1974 με την μεταπολίτευση). Συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Cambridge στην Αγγλία, με διδακτορική διατριβή στα οικονομικά (Churchill College & Faculty of Economics and Politics). Σήμερα είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών με γνωστικό αντικείμενο Πολιτική Οικονομία και Ιστορία της Οικονομικής Σκέψης. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται: Μικροοικονομικά υποδείγματα μερικής και γενικής ισορροπίας (με τον Γιάνη Βαρουφάκη) (Τυπωθήτω 2005), Η νεοκλασική θεωρία της εργασίας: Μια κριτική επισκόπηση υπό το πρίσμα της ιστορίας της οικονομικής σκέψης (Τυπωθήτω 2006) και Modern Political Economics: Making Sense of the Post-2008 World (με τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Joseph Halevi) (Routledge 2011).
Υ.Γ: Ο Βαρουφάκης και ο Θεοχαράκης είναι στον Τομέα Πολιτικής Οικονομίας Ι του Τμήματος Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στο site του Τμήματος που κάνει αναφορά στα του Τομέα Πολιτικής Οικονομίας διαβάζω: «Η Πολιτική Οικονομία έχει παράδοση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τόσο μακρά όσο και το ίδιο το Πανεπιστήμιο. Γενικότερα, ο όρος Πολιτική Οικονομία καθιερώθηκε κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα για να περιγράφει την επιστημονική, θεωρητική ενασχόληση με τους «νόμους» που διέπουν τις κοινωνίες της αγοράς. Σε άλλα πανεπιστήμια, οι σχετικοί τομείς είναι συνήθως γνωστοί ως, απλώς, «Οικονομική Θεωρία». Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αν και ο Τομέας μας είναι εντεταλμένος για να θεραπεύει την Οικονομική Θεωρία, επιμένουμε στον όρο «Πολιτική Οικονομία» διατηρώντας την παράδοση των κλασικών της οικονομικής επιστήμης, όπως οι Adam Smith, David Ricardo, Thomas Robert Malthus, John Stuart Mill και Karl Marx. Η διατήρηση του όρου Πολιτική Οικονομία δεν είναι μόνο θέμα ορολογίας. Είναι και θέμα ουσίας. Υπογραμμίζει την πεποίθηση ότι τα μεγάλα θεωρητικά ζητήματα της οικονομίας, ανεξάρτητα από το εάν προκύπτουν στην σφαίρα της μακροοικονομικής ή της μικροοικονομικής θεωρίας, ή των εφαρμογών τους, δεν είναι προσπελάσιμα παρά μόνο εάν μελετηθούν στο πλαίσιο μιας προσέγγισης που, ναι μεν κάνει εκτεταμένη χρήση των τελευταίων ποσοτικών τεχνικών, όμως συνδυάζει την οικονομική θεωρία με την ιστορία, την φιλοσοφία, και τις υπόλοιπες κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες. Αυτό το γόνιμο συνδυασμό τον αποκαλούμε Πολιτική Οικονομία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου