Οι ευθύνες της Γερμανίας και των επικριτών της /Aνάλυση του Economist

Για να επιβιώσει το ευρώ, το Βερολίνο θα πρέπει να αποδεχθεί τόσο την τραπεζική ένωση όσο και σε κάποιο βαθμό και τη δημοσιονομική...

 

 

Οι Γερμανοί βρίσκονται στο στόχαστρο αυτή την εποχή. Δεν είναι μόνον ότι η χώρα τους αποτελεί τον πρωταγωνιστή στο έργο που λέγεται «κρίση του ευρώ», αλλά κατηγορείται επίσης ότι πιέζει τους Νοτιοευρωπαίους σε μεταρρυθμίσεις και περικοπές δημοσίων κονδυλίων που επιτείνουν την ύφεση και ωθούν την ανεργία σε μη ανεκτά επίπεδα. Ολα αυτά συνοδεύονται από μάλλον ευθείες αναφορές στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και σε καρικατούρες της Αγκελα Μέρκελ με μουστάκι. Ωστόσο, οι επικριτές της Γερμανίας βρίσκονται κατά κανόνα «εκτός θέματος». Δεν πρέπει να κατηγορείται η Γερμανία για τις αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις. Αυτές είναι απαραίτητες για την οικονομική επιβίωση, δεδομένου του ενιαίου νομίσματος, το οποίο καταργεί τις επιλογές της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής και της νομισματικής υποτίμησης. Η κ. Μέρκελ δεν είναι υπεύθυνη για όλες τις περικοπές στα δημόσια κονδύλια. Δεν ήταν εκείνη, η οποία πρότεινε το «κούρεμα» των καταθέσεων στην Κύπρο ακόμη και εκείνων που ήταν εγγυημένες. Η ιδέα ήταν της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία ήθελε να αποφύγει το να αναλάβουν οι ξένοι καταθέτες –που είχαν επιλέξει να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους off shore– το σύνολο του κόστους διάσωσης της κυπριακής οικονομίας.

Οι επικριτές της Γερμανίας στοχεύουν πιο σωστά όταν καταγγέλλουν την υπερβολική εμμονή του Βερολίνου στη λιτότητα. Η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία ακόμη και η Πορτογαλία έχουν περιθώρια να επιβραδύνουν τους ρυθμούς μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων τους, αλλά τόσο οι Γερμανοί όσο και άλλοι πιστωτές τους άργησαν να τους επιτρέψουν να τα χρησιμοποιήσουν. Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι επικριτές της Γερμανίας παραμένουν σιωπηροί για ευθύνες που θα έπρεπε πράγματι να της καταλογιστούν. Το κυριότερο παράδειγμα έγκειται στην τραπεζική ένωση, στην οποία η ίδια και οι εταίροι της είχαν συμφωνήσει πέρυσι. Η βασική ιδέα της ένωσης είναι ότι μία ρυθμιστική Αρχή και ένας μηχανισμός για την αντιμετώπιση προβληματικών τραπεζών σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, θα λειτουργούσαν καλύτερα σε περιπτώσεις πολύ μεγάλων τραπεζών που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Μια τραπεζική Ενωση θα έδινε επίσης τέλος στη δηλητηριώδη σχέση που επιτρέπει τη μεταφορά του κόστους των προβληματικών τραπεζών στο κράτος και αντίστροφα. Ωστόσο, η Γερμανία έκανε πίσω από την ιδέα της τραπεζικής ένωσης. Τώρα υποστηρίζει ότι μόνον μελλοντικές διασώσεις και όχι τα προβλήματα του παρελθόντος, θα πρέπει να καλύπτονται από αυτήν.

Η κ. Μέρκελ έχει λόγους να είναι προσεκτική. Αν και η πλειονότητα των Γερμανών υποστηρίζει το ευρώ, δεν θέλει τη νομισματική ένωση να γίνει μια ένωση μεταφοράς ευθυνών. Η κοινή γνώμη αλλά και το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας της, καθιστούν ακόμη πιο δυσχερή την αποδοχή της «ενοποίησης» των χρεών των κρατών της Ευρωζώνης. Παρότι δε οι συμπατριώτες της δείχνουν να εμπιστεύονται την κ. Μέρκελ και τους χειρισμούς της όσον αφορά την κρίση του ευρώ, η καγκελάριος δεν παύει να έχει να αντιμετωπίσει την κάλπη τον Σεπτέμβριο. Ωστόσο, αν πρόκειται να επιβιώσει το ευρώ, η Γερμανία θα πρέπει να αποδεχθεί τόσο την τραπεζική ένωση όσο και σε κάποιο βαθμό και τη δημοσιονομική...

ΠΗΓΗ : H ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ