Αχιλλέας ΚούμποςΥποψήφιος Διδάκτορας ΕΚΠΑ
Αναισθησιολόγος – Εντατικολόγος
www.akoumpos.gr
Το 2009 αγόρασα το νέο μου αυτοκίνητο, και πραγματικά χάρηκα, όπως όλοι άλλωστε. Άνετο, ασφαλές, αξιόπιστο, αναμφίβολα πολύ πιο βελτιωμένο από τα παλιότερα. Όμως, δύο μήνες μετά, ένα κόκκινο «λαμπάκι» άναψε στο καντράν. Ήταν ο ηλεκτρονικός δείκτης που αναγνωρίζει ότι κάτι συμβαίνει στον κινητήρα. Θορυβημένος, πήγα στην αντιπροσωπία όπου μετά τον σχετικό έλεγχο διέγνωσαν ότι δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα και έκαναν reset στον «εγκέφαλο». Το λαμπάκι έσβησε. Μια βδομάδα μετά, το ίδιο λαμπάκι άναψε. Επίσκεψη στον αντιπροσωπία ξανά. Άφησα το αυτοκίνητο, και μετά από μια βδομάδα ελέγχου, η ίδια διάγνωση: κανένα πρόβλημα. Αφού πήρα και μερικές γνώμες από άλλους μηχανικούς αυτοκινήτων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να ζω με το λαμπάκι αναμμένο και να μην δίνω καμία σημασία (για τα δικά μου εσωτερικά «λαμπάκια» ακόμα δεν το κατάφερα!). Αυτή λοιπόν ήταν μια κλασική περίπτωση «ψευδούς συναγερμού». Σήμερα, στα 240.000 χιλιόμετρα, κάθε φορά που ανάβει κάνω σαν να μην υπάρχει και απολαμβάνω το ταξίδι (τουλάχιστον πριν την καραντίνα). Φαίνεται ότι τα πολύπλοκα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά συστήματα και οι αισθητήρες με τα πολύχρωμα σημαιάκια που αναγνωρίζουν προβλήματα – κάνουν πρώιμη διάγνωση δηλαδή – μπορεί να οδηγήσουν σε ένα καταρράκτη από γεγονότα όπως επισκέψεις σε μηχανικούς και αναίτιες επισκευές, σε επιπλέον ελέγχους από ηλεκτρονικούς και ηλεκτρολόγους, έξοδα, χαμένο χρόνο, άγχος, εκνευρισμό. Αν και οι αισθητήρες των αυτοκινήτων μπορούν να βοηθήσουν να προλάβουμε ένα πρόβλημα, όπως ο δείκτης της θερμοκρασίας ή η στάθμη του λαδιού της μηχανής (να προσθέσουμε νερό ή λάδι), στην πραγματικότητα κάποια από τα alarm των αυτοκινήτων πρέπει να τα αγνοούμε. Ήδη πήρατε μια πρώτη γεύση της «υπερδιάγνωσης». [περισσότερα]