Χρύσα Λιάγγου
Η πολύχρονη διαμάχη ΔΕΗ και «Αλουμινίου» για την τιμή του ρεύματος δείχνει να μην έχει τέλος. Χρονολογείται από το 2008 και ενώ η προσφυγή στη Διαιτησία, μετά την υπογραφή συνυποσχετικού από τις δύο πλευρές, έδωσε την εντύπωση ότι το επίμαχο και κρίσιμο για τις δύο εταιρείες αυτό θέμα θα λυθεί οριστικά, συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Η απόφαση της Διαιτησίας που συστάθηκε για πρώτη φορά στη ΡΑΕ τον Οκτώβριο του 2012, οδήγησε στα άκρα τις σχέσεις των δύο εταιρειών με τη ΔΕΗ να αποφασίζει ότι θα σταματήσει να το προμηθεύει με ηλεκτρική ενέργεια, αφού η τιμή που όρισε το διαιτητικό δικαστήριο (40,7 ευρώ η μεγαβατώρα) την υποχρεώνει, όπως ισχυρίζεται, να πουλάει επί ζημία.
Η κόντρα ΔΕΗ - «Αλουμινίου» γενικεύθηκε, αρχικά με μια σφοδρή επίθεση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΗ κ. Αρθούρου Ζερβού κατά της ΡΑΕ, την οποία κατηγόρησε για μεροληψία και αποφάσεις που οδηγούν τη ΔΕΗ σε «οικονομική ασφυξία». Η επίθεση αυτή του κ. Ζερβού στη ΡΑΕ, προκάλεσε μια εξίσου επιθετική αντίδραση των ιδιωτών ηλεκτροπαραγωγών, τους οποίους εμμέσως ο κ. Ζερβός εμφάνισε να ευνοούνται από τις αποφάσεις της ΡΑΕ. Μέσω του Συνδέσμου τους (ΕΣΑΗ) οι ιδιώτες κατηγόρησαν τη ΔΕΗ, ότι έχει θέσει ως πρωταρχικό της στόχο «την εξόντωση του ανταγωνισμού, προσπαθώντας να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα που της δίνει το μονοπώλιο των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων». Η γενίκευση της κόντρας που βρίσκεται εν εξελίξει, ανέδειξε τα σοβαρά κενά τόσο στην ενεργειακή όσο και στη βιομηχανική πολιτική της χώρας.
Επί της ουσίας, ΔΕΗ και ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται ή ποιον βολεύει το καθεστώς των ρυθμιζόμενων κανόνων με τους οποίους εξακολουθεί να λειτουργεί η αγορά ηλεκτρισμού, κάθε φορά που η «ζυγαριά» γέρνει από τη μια ή την άλλη μεριά. Ο σχεδιασμός της στρατηγικής στην αγορά ηλεκτρισμού εξακολουθεί ακόμη και μετά τις πιέσεις της τρόικας, να μη στηρίζεται στο πώς η χώρα θα παράγει τη φθηνότερη δυνατή ηλεκτρική ενέργεια αλλά στην αναζήτηση του σημείου ισορροπίας μεταξύ ΔΕΗ και ιδιωτών παραγωγών. Μια τέτοια στρατηγική όμως δεν βοηθάει στη χάραξη μιας βιομηχανικής πολιτικής για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας που περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη η εγχώρια βιομηχανία στις παρούσες συνθήκες της ύφεσης, αλλά και η οικονομία συνολικότερα. Γι’ αυτό και οι κυβερνητικές υποσχέσεις για φθηνό ενεργειακό κόστος στη βιομηχανία παραμένουν κατά βάση εξαγγελίες.
Η εξέλιξη της διαμάχης ΔΕΗ-«Αλουμινίου», ίσως υποχρεώσει την κυβέρνηση να εγκύψει στο πραγματικό πρόβλημα του υψηλού ενεργειακού κόστους, μέσα από ένα στρατηγικό επανασχεδιασμό της αγοράς που θα επιτρέπει, η ελάφρυνση για τη βιομηχανία να μη μετατρέπεται σε επιβάρυνση για τους υπολοίπους καταναλωτές. Το θέμα του ενεργειακού κόστους απασχολεί συνολικά την Ευρώπη της ύφεσης. Η Ε.Ε. έχει αναγάγει σε προτεραιότητα τη στήριξη της ενεργοβόρου βιομηχανίας, καθώς το κόστος ρεύματος είναι ο κύριος παράγοντας που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητά της.
Ο αρμόδιος για θέματα ενέργειας υφυπουργός Μάκης Παπαγεωργίου απαντώντας σε ερώτηση της ΔΗΜΑΡ σχετικά με το «Αλουμίνιο», ανέδειξε και ο ίδιος το συνολικότερο θέμα του κόστους ρεύματος για τη βιομηχανία. Αναφερόμενος στην απόφαση της Διαιτησίας, τόνισε ότι έχουν προκύψει από αυτή σημαντικά αποτελέσματα για την αγορά και πρόσθεσε «θα πρέπει να σκεφθούμε πώς θα λειτουργήσει η ΔΕΗ συνολικά, σε σχέση όχι μόνο με το “Αλουμίνιο” αλλά και με την υπόλοιπη βιομηχανία».
Οι όποιες κυβερνητικές παρεμβάσεις στο θέμα θα πρέπει να ληφθούν πριν από τις 31 Δεκεμβρίου 2013 που λήγει το νέο «τελεσίγραφο» της ΔΕΗ για την καταγγελία της σύμβασης προμήθειας του «Αλουμίνιου».
ΠΗΓΗ:energypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου