Εμείς που ζήσαμε τα γεγονότα (έστω και με την τότε παιδική αφέλεια μας), Εμείς που υπηρετήσαμε στη μαρτυρική Μεγαλόνησο και μας πληγώνουν τα εχθρικά συρματοπλέγματα και η προκλητική σημαία του εισβολέα, Εμείς που κάτσαμε και φάγαμε δίπλα στη δύστυχη μάνα, που 40 χρόνια τώρα στρώνει το τραπέζι βάζοντας μια καρέκλα και ένα σερβίτσιο παραπάνω, για τον αγνοούμενο γιο της, Εμείς που -κατά παραγγελία του πατέρα μας- ψάχναμε με αγωνία και δακρυσμένοι το απέραντο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου