Είναι το κεντρικό σημείο αφίξεων και αναχωρήσεων για τη Σαλαμίνα.
Το λιμάνι των Παλουκίων, που μέσω φέρρυ (για επιβάτες και αυτοκίνητα) ή ακάτων (για επιβάτες) συνδέει το νησί με την απέναντι ακτή του Περάματος, είναι το λιμάνι με πιθανώς την μεγαλύτερη κίνηση στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, όμως, παρουσιάζει όλη η λιμενική ζώνη φαινόμενα που παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές χώρες… Υγειονομική βόμβα…
Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το λιμάνι αλλά και όλη η περιοχή γύρω από τη λιμενική ζώνη είναι τα αναρίθμητα… ποντίκια. Τα βράδυα κυκλοφορούν σε… κοπάδια πλέον, ενώ οι φωλιές τους στο λιμάνι είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού. Επιπρόσθετα όταν ψοφούν η δυσωδία είναι ανυπόφορη σε όλους όσους χρησιμοποιούν το λιμάνι.
“Προχτές που πήγα να πάρω το φέρρυ για να πάω στη δουλειά μου, δύο πατημένα από αυτοκίνητα ποντίκια ήταν μπροστά μου και βρωμούσαν απίστευτα” μας λέει η Μαρία Χ., τακτική χρήστης της γραμμής. “Με το που πλησιάζεις στα εκδοτήρια βλέπεις στις νησίδες κυριολεκτικά να… χορεύουν “κομπανίες” ποντικιών”, συνεχίζει.
“Η βρώμα είναι μόνιμη εδώ” μας λέει επίσης ο Βαγγέλης Χ.,
που δουλεύει στα εκδοτήρια εισητηρίων. “Όλο το βράδυ ακούμε τις ορδές των ποντικιών να κινούνται κάτω από τα κουβούκλια, και σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα. Οι φωλιές τους είναι κάτω από εδώ και σε όλο το μήκος μέχρι περίπου τα ταξί, στις νησίδες και στο πλαϊνό του δρόμου. Φαντάσου ότι αντί οι γάτες να διώξουν τα ποντίκια, εξαφανίστηκαν… αυτές! Προχτές με το χαλάζι και την πολλή βροχή, πρέπει να πνίγηκαν αρκετά – η δυσοσμία τις επόμενες δύο μέρες ήταν απερίγραπτη”.
“Το βράδυ μετά τις 10, οι κάδοι δεν πλησιάζονται” λέει η Μυρτώ Α. που ζει σε σπίτι που βρίσκεται από την άλλη πλευρά του λιμανιού. “Τα παιδιά μας που κάποτε τα αφήναμε να βγουν και να παίξουν, θεωρούμε ότι πια κινδυνεύουν και αναρωτιώμαστε τί θα γίνει πια το καλοκαίρι”.
Οι κοινοπραξίες των φέρρυ προσπάθησαν αρκετές φορές να κάνουν μυοκτονία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αφ’ ενός η επιτυχία ήταν σχετικά μικρή, αφ’ ετέρου να αυξήσουν τη δυσοσμία σε ανείπωτο βαθμό και να παρουσιάζεται το φαινόμενο να βγαίνουν τα ποντίκια να ψοφήσουν εν μέση οδώ (!). Εκπρόσωπος εταιρείας που ασχολείται με μυοκτονίες, ωστόσο, μας πληροφορεί ότι φέτος το πρόβλημα είναι γενικευμένο: ”Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα των ποντικιών είναι σε όλη τη Σαλαμίνα, τρομακτικά οξυμένο. Δεν υπάρχει προηγούμενο τέτοια επιδρομής”. Αν και δεν μπορεί να προσδιορίσει ασφαλώς τα αίτια για αυτό, θεωρεί σαν πιθανό αίτιο τα προβλήματα αποκομιδής σκουπιδιών σε ορισμένες περιοχές ως βασική αιτία – εκτός της περίπτωσης του λιμανιού, που η αποκομιδή γίνοταν πάντα κανονικά.
Ανυπαρξία σήμανσης και δυσκολίες στην κίνηση…
Κατά τις νυχτερινές ώρες, πολλές είναι οι φορές που οδηγοί βρίσκονται αντιμέτωποι με κλειστά ταμεία και αναγκάζονται είτε να κάνουν μανούβρες είτε να κατέβουν με τα πόδια προκειμένου να κόψουν εισιτήριο. “Κ’άποτε υπήρχε μια μπάρα που έκλεινε τον κάτω δρόμο και ξέραμε που να πάμε. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα και μπερδευόμαστε – από ότι μάθαμε απαγορεύεται πια να μπει η μπάρα λόγω κάποιων ατυχημάτων που έχουν γίνει με μηχανάκια” μας λέει ο Κ.Κ., οδηγός.
Η σχετική παρέμβαση πρέπει να γίνει μόνο από το Λιμενικό Ταμείο, που όμως εδώ και κοντά δύο χρόνια δεν έχει δώσει λύση στο πρόβλημα. Και το ζήτημα, εκτός από τις ακριβές λύσεις με φωτεινά βέλη, φωτεινούς σηματοδότες κλπ., θα μπορούσε να είναι απλά μια σειρά φαναριών πάνω στο χωροδικτύωμα των εκδοτηρίων όπου αναλόγως του εάν ένα ταμείο είναι κλειστό ή ανοικτό, θα ανάβει κόκκινο ή πράσινο (εννοείται πως τα φανάρια θα είναι ευμεγέθη και όχι σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια…).
Το ζήτημα του Λιμενικού Ταμείου Σαλαμίνας είναι ιδιαίτερο. Και αυτό γιατί εισπράττει μεγάλα ποσά από την κίνηση αυτού ακριβώς του λιμανιού, χωρίς να ασχολείται με τα ζητήματα που το κατατρύχουν. Λέγεται μάλιστα ότι η διαμόρφωση της κατεστραμμένης προβλήτας πριν κάποια χρόνια, έγινε επειδή σε φορτηγό κάποιας εταιρείας έσπασε ο άξονας, και ο δικηγόρος της εταιρείας απείλησε με μήνυση (!). Ο τηλεματικός πίνακας λίγο πριν την είσοδο στο λιμάνι (όπου εμφανίζεται η συχνότητα των δρομολογίων) σίγουρα δεν είναι λύση σε κάποιο πρόβλημα…
Ένα επίσης σημαντικό κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι ορατό όταν αδειάζει κάποιο φέρρυ. Ο μοναδικός δρόμος που συνδέει το λιμάνι με την υπόλοιπη Σαλαμίνα είναι διπλής (!) κατεύθυνσης, καθώς οδηγεί στο ναύσταθμο, και ιδιαίτερα στενός. Πάνω σε αυτό υπάρχουν ένα περίπτερο και καταστήματα εστίασης που χρήζουν τροφοδοσίας – ο καθένας αντιλαμβάνεται τί συμβαίνει όταν υπάρχουν αδιάφοροι θεριακλήδες που θέλουν να πάρουν τσιγάρα ή υπάρχει ανάγκη έκτακτης τροφοδοσίας…
Ο κακός μας χαρακτήρας…
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το λιμάνι αντιμετωπίζει και όλα εκείνα τα προβλήματα που δημιουργεί ο κακός νεοελληνικός χαρακτήρας.
Οδηγοί που ψάχνουν κέρματα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή σε ώρα αιχμής, υπερήλικες που διαφωνούν με το κόμιστρο, παιδιά ρομά που κάθονται μεταξύ των εκδοτηρίων και με μια βρώμικη πετσέτα προσφέρουν την θεωρητική εκδούλευση του καθαρισμού του παρμπρίζ για κάποιο αντίτιμο μέχρι που να πλακωθούν στο ξύλο για τις εισπράξεις…
Επίδοξοι “Νίκι Λάουντα” που μπερδεύουν το λιμάνι με πίστα αγώνων και δημιουργούν κινδύνους για ανύποτους πεζούς… Άνθρωποι με τέτοια κοινωνική μόρφωση που θεωρούν ότι η καταβολή του αντιτίμου τους μειώνει και “εύχονται” τα δέοντα στους εισπράκτορες (σημειωτέον ότι ούτε οι γυναίκες δεν γλυτώνουν: τα “στους γιατρούς να τα φας μωρή” δίνουν και περισσεύουν…)
Άλλοι οδηγοί οι οποίοι προκειμένου να παραλάβουν οικεία τους πρόσωπα εισέρχονται στο λιμάνι και σχηματίζουν ουρές αναμενόντων κλείνοντας σε μεγάλο βαθμό την κυκλοφορία και δίνοντας εικόνα χάους… Και δε χρειάζεται να μιλήσουμε για τους νεοβαρβάρους που πετούν σκουπίδια και φτύνουν μέσα στο δρόμο…
Ειδικά σε αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί κανένας να κάνει πολλά πράγματα. Το Λιμενικό σώμα, βλέπετε, υπάρχει εκεί για την εύρυθμη λειτουργία του λιμανιού και όχι για τις “μαγκιές” και τα “καουμποϋλίκια” του νεοέλληνα “μάγκα” – αν και είναι γνωστό το γνωμικό ότι “ο Έλληνας για να μάθει να φέρεται θέλει έναν μπάτσο συνέχεια δίπλα του”…
_____
Από όλα αυτά τα προβλήματα άλλα λύνονται εύκολα, άλλα λύνονται δύσκολα. Τα προβλήματα του κακού μας χαρακτήρα (και του κακού μας του καιρού δηλαδή – “Ευρωπαίοι” και “πολιτισμένοι” αυτοπροσδιοριζόμαστε κατά τα άλλα…) είναι αυτά που μπορούμε σίγουρα να λύσουμε μόνοι μας. Τα άλλα όμως πρέπει κάποια στιγμή να απαιτήσουμε να τα λύσουν αυτοί που πρέπει, χωρίς να δεχόμαστε δικαιολογίες (συνήθως γραφειοκρατικές και πολιτικάντικες) – ο ωχαδερφισμός είδαμε που μας έχει οδηγήσει…
πηγή: thesalaminians.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου