Ο αποπληθωρισμός είναι φαινόμενο των καιρών ειρήνης

Ιστορικά οι περίοδοι πληθωρισμού στις ΗΠΑ συνέπεσαν με περιόδους πολέμου. Αυτό αφορά όχι μόνον τα θερμά επεισόδια, αλλά επίσης τον Ψυχρό Πόλεμο και τον πόλεμο ενάντια στη φτώχεια.

Τα σημαντικά δημοσιονομικά και νομισματικά μέτρα τόνωσης της παγκόσμιας οικονομίας τα τελευταία χρόνια απομάκρυναν την απειλή ενός υπερπληθωρισμού. Πιστεύω ότι είναι πιθανότερη μια διαρκής κατάσταση αποπληθωρισμού. Η περί ανόδου των τιμών προσδοκία είναι λογική. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν ζήσει μόνον την εμπειρία του πληθωρισμού. Το τελευταίο ουσιαστικό επεισόδιο αποπληθωρισμού εκδηλώθηκε τη δεκαετία του ’30. Αυτή ήταν και η τελευταία περίοδος που οι ΗΠΑ βρίσκονταν πράγματι σε καιρό ειρήνης. Ο αποπληθωρισμός είναι φαινόμενο των καιρών ειρήνης. Ιστορικά οι περίοδοι πληθωρισμού στις ΗΠΑ συνέπεσαν με περιόδους πολέμου. Αυτό αφορά όχι μόνον τα θερμά επεισόδια αλλά επίσης τον Ψυχρό Πόλεμο και τον πόλεμο ενάντια στη φτώχεια.

Στα 168 χρόνια ειρήνης υποχωρούσαν οι τιμές παραγωγού κατά μέσο όρο ετησίως σε ποσοστό 1,2%. Καθώς οι ΗΠΑ αποχωρούν σταδιακά από το Ιράκ και από το Αφγανιστάν και καθώς μειώνονται οι δαπάνες για την άμυνα, αναμένεται να επικρατήσουν συνθήκες καιρών ειρήνης.

Αν και την τελευταία δεκαετία αναφερόμαστε συχνά στον αποπληθωρισμό, αυτό που υπερισχύει από τη δεκαετία του ’80 είναι ο αντιπληθωρισμός – η μείωση των ρυθμών αύξησης των τιμών. Πράγματι, στις ΗΠΑ ο δείκτης τιμών καταναλωτή υποχώρησε τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο και έμεινε αμετάβλητος τον Ιανουάριο. Τον Φεβρουάριο, το κόστος διαβίωσης στις ΗΠΑ σημείωσε άνοδο 0,7%, την πρώτη ύστερα από ένα τετράμηνο και τη μεγαλύτερη από τον Ιούνιο του 2007. Παρ’ όλα αυτά, οι εκτιμήσεις μας για τον πληθωρισμό την επόμενη δεκαετία αναφέρονται σε μια συνεχή υποχώρησή του.

Υπό κανονικές συνθήκες, ο χρόνιος αποπληθωρισμός θα ήταν ήδη χαρακτηριστικό της οικονομίας των ΗΠΑ. Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομία κυριαρχείται από την απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και είναι άκρως αποπληθωριστική. Οι ενέργειές τους υπερκαλύπτουν την επίδραση των κρατικών προγραμμάτων ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας, ορισμένα εκ των οποίων εφαρμόζονται ήδη από το 2007. Παρ’ όλα τα κρατικά μέτρα, η βρετανική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και το αυτό συμβαίνει και στην Ευρωζώνη.

Η ρευστότητα, την οποία παρέχουν οι κεντρικές τράπεζες, είναι αμελητέα σε σύγκριση με την καταστροφή που δημιουργεί η απομόχλευση του χρηματοπιστωτικού κλάδου. Η μείωση των τιτλοποιήσεων είναι μια έκφανση αυτής της συρρίκνωσης. Οι τράπεζες καταργούν ή απομειώνουν τα όποια «οχήματα» δεν περιλαμβάνονται στους ισολογισμούς τους. Οι κυβερνήσεις αυξάνουν τις απαιτήσεις διατήρησης κεφαλαιακών αποθεμάτων την ώρα που οι τράπεζες ξεπουλούν περιουσιακά στοιχεία τους για να αυξήσουν τα ποσοστά ιδίων κεφαλαίων τους. Παράλληλα, οι Αμερικανοί αναγκάζονται πλέον να αυξάνουν τις αποταμιεύσεις τους ενώ η αξία των κατοικιών τους, που άλλοτε χρησίμευε ως εγγύηση για την άντληση νέου δανεισμού, δεν θεωρείται πλέον δεδομένη...

     ΠΗΓΗ :H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ