Από τον Γιώργο Κράλογλου
Τα εργασιακά έδειχναν να έρχονται τον Σεπτέμβριο, σαν υπολογισμένη φθινοπωρινή μπόρα. Δυστυχώς, όμως, οι ραγδαίες αρνητικές εξελίξεις στα οικονομικά των επιχειρήσεων από την υπερφορολόγηση τα μετατρέπουν σε καταιγίδα.
Η κυβέρνηση είναι σε πανικό. Δικαιολογημένο, όμως, αυτήν τη φορά.
Τα δυσάρεστα μηνύματα από την αγορά (σε όποια έκταση λειτουργεί ακόμη ως μεταποίηση, δηλαδή απλή παραγωγή, ή μαζί με εξαγωγές και ανεξάρτητα από μικρομεσαίο ή μεγάλο μέγεθος) συνδέονται για ακόμα μία φορά με τα εργασιακά.
Συνδέονται μεν, αλλά δεν συνδυάζονται με τη δεύτερη φάση της αξιολόγησης, η οποία θεμελιώνεται στη βάση της μεταρρύθμισης για την εργατική πολιτική και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Για την αγορά το πρόβλημα διογκώνεται ανεξάρτητα από τις έτσι κι αλλιώς επιβαλλόμενες ανάγκες για μεταρρυθμίσεις.
Η αγωνία (επιχειρηματική και κυβερνητική) για τις όποιες τελικές αποφάσεις προκύψουν από το μαρτύριο της "Ιεράς Εξέτασης" της δεύτερης αξιολόγησης αφορά 700-750.000 εργαζομένους.
Τόσοι υπολογίζονται οι απασχολούμενοι στον ευρύτερο χώρο της μεταποίησης και για τους οποίους η βιομηχανία, η βιοτεχνία, οι βιομηχανικές εξαγωγές αλλά και η μεταποίηση στην αγροτική παραγωγή αναζητούν εντελώς νέα φόρμα εργασίας...
Οι ομαδικές απολύσεις είναι για την αγορά "προαπαιτούμενο" για να συζητήσει με την κυβέρνηση την τελική έκταση που μπορεί να πάρουν τα επόμενα "λουκέτα", πριν από τη ρύθμιση των "κόκκινων" δανείων.
Η βιομηχανία, και ειδικότερα οι περίπου 500-700 μεταποιητικές επιχειρήσεις που εντάσσονται στην κατηγορία των ενεργοβόρων, θέτουν ευθέως την κυβέρνηση προ ενός συγκεκριμένου διλήμματος.
Εάν συντηρηθούν τα σημερινά επίπεδα τιμολόγησης της ενέργειας, που αγγίζουν τα όρια του 40% πάνω από το ενεργειακό κόστος του ανταγωνισμού, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων οφείλει να πάρει τη μορφή, ας πούμε, ισοδύναμων μέτρων.
Ενεργειακό κόστος στα σημερινά μεγέθη μπορεί να παραμείνει μόνο σε βάρος του εργατικού κόστους. Και αυτό πρακτικά σημαίνει απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και εγκατάλειψη κάθε σκέψης για συλλογικές συμβάσεις.
Αυτές οι θέσεις της βιομηχανίας, και ειδικότερα των επιχειρήσεων που συνθέτουν το νέο κύμα προβληματικών μονάδων και ομίλων της χώρας, μπορεί μεν να συμπίπτουν με τη βούληση των δανειστών και την "ατζέντα" στη νέα φάση της αξιολόγησης, αλλά δεν σημαίνει ότι, αν η κυβέρνηση (θεωρητικά και μόνο θεωρητικά) το "πάλευε" με την τρόικα και πάγωνε, κατά κάποιον τρόπο, τα δυσάρεστα μέτρα σε απολύσεις και συμβάσεις, θα υπήρχε παράλληλη κατανόηση και από τον λεγόμενο κοινωνικό εταίρο με τη μορφή της εργοδοσίας.
Ανυποχώρητη η αγορά
Συνεπώς, ο πανικός της κυβέρνησης στα εργασιακά δεν έχει να κάνει τόσο με τις προοπτικές του κύκλου διαπραγματεύσεων του Σεπτεμβρίου (στις οποίες ορθώνεται το σύνθετο πρόβλημα των εργασιακών) όσο με τη στάση της αγοράς, που είναι ανυποχώρητη και προβάλλει ως αιτία τα "κανόνια" μονάδων που θεωρούνται έτοιμα να ανάψουν.
"Είναι αδύνατον να συζητήσουμε νέο εργασιακό προφίλ, τόσο στις ιδιωτικοποιήσεις όσο και στις πιθανές επενδύσεις, αν δεν στηριχθούμε στη βάση της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων και της ελευθερίας στις συμβάσεις χωρίς τις ασφυκτικές δεσμεύσεις των συλλογικών συμβάσεων...", απάντησαν σε ανεπίσημες συζητήσεις με το οικονομικό επιτελείο μεγάλοι όμιλοι της μεταποίησης.
Και είναι ενδεικτικό (για αυτά που έρχονται και περιμένουν τον εργασιακό χώρο) ότι οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν επιχειρηματολόγησαν.Δεν αντέδρασαν. Κούνησαν απλώς το κεφάλι και άλλαξαν θέμα...
Η όλη κατάσταση δείχνει αδιέξοδο. Η κυβέρνηση, μπροστά στην κλιμάκωση του αρνητικού ψυχολογικού κλίματος με την προσθήκη των ομαδικών απολύσεων στο νέο νομοθετικό πλέγμα περικοπών των μισθών και των συντάξεων κατά την εφαρμογή της φορολογική πολιτικής, θα επιλέξει μάλλον να αποφύγει τα "κανόνια".
Έτσι ίσως μπορέσει να αντιμετωπίσει και το νέο φορτίο αντιδράσεων που θα συνοδεύει τον ΕΝΦΙΑ του προσεχούς μηνός Αυγούστου. Το ερώτημα, όμως, είναι αν θα της βγει ο λογαριασμός ακόμα και με συγκατάβαση στο άνοιγμα των απολύσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου