Φεύγουν. Ενας ένας. Που με τα ανεξίτηλα ίχνη τους χάραξαν την μνήμη του Ελληνικού Θεάτρου και Κινηματογράφου...
Αλησμόνητη η Βούλα Ζουμπουλάκη. Που εγκατέλειψε, στα 91 της χρόνια το απόγευμα της Δευτέρας. Αλησμόνητη για τις ερμηνείες της και ευλογημένη από περισσεύμα ταλέντου και γοητείας!
Το όνομά της ταυτισμένο με εκείνο του πρωταγωνιστή και θιασάρχη Δημήτρη Μυράτ (1908-1991). Με θρυλικές παραστάσεις στο θέατρο «Αθηνών» της οδού Βουκουρεστίου. Αλησμόνητη και η παράσταση με το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο.
Πρώτα εμφανίζεται στην Εθνική Λυρική το 1952. Μόλις 23 ετών. Αφού γεννήθηκε στο Κάιρο στις 24 Σεπτεμβρίου του 1929. Όπως γράφει η ταυτότητά της και όχι το 1924 όπως γράφεται σε πολλά Internετικές σελίδες.
Το 1954 μετακινείται στην πρόζα. Εκτός από την θρυλική παράσταση με Πιραντέλο, έχει πρωταγωνιστήσει στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» του Λόρκα. «Ρέκβιεμ για μια μοναχή του Φόκνερ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τενεσί Ουίλιαμς και σε πλήθος άλλων κλασικών και σύγχρονων έργων του διεθνούς ρεπερτορίου!
Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας της (κάτι που την εκνεύριζε) ήταν της Αννέτας, της «φίλης» της Μελίνας Μερκούρη στη «Στέλλα» (1955) του Μιχάλη Κακογιάννη όπου τραγούδησε το «Εφτά τραγούδια θα σου πω» αφήνοντας το δικό της σημάδι στον χώρο του θεάματος. «Έχω παίξει τα “παπούτσια” μου στο θέατρο»το έλεγε συχνά, «είναι δυνατόν να μου μιλούν όλοι για την Αννέτα;»
Εκτός από “Στέλλα” συμμετείχε σε εννέα ακόμη κινηματογραφικές ταινίες: «Μόνο για μια νύχτα» (1958), «Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής» (1959), «Είμαι αθώος» (1960), «Η Αθήνα τη νύχτα (1962) (όπου έχουν καταγραφεί σε φιλμ σκηνές από την θρυλική παράστασή της "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε"), «Ίλιγγος» (1963), «Διωγμός» (1964), «Όχι, κύριε Τζόνσον» (1965), «Σύντομο διάλειμμα» (1966) και η τελευταία ταινία της, «Οι Αθηναίοι» (1990) του Γιάννη Αλεξάκη για την οποία απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στην κατηγορία Β' ρόλου.
Έλαβε μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου στη Λισσαβόνα το 1964 και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966. Τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Φεστιβάλ Λισσαβόνας (1964), Α' Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β' Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη το 1965, Α' Βραβείο ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεασσαλονίκης (1966) και επίσης το 1966 της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός Ευποιίας.
Πριν από ενάμιση χρόνο καταρρέει από εγκεφαλικό. Ετσι οι δικοί της, με την βοήθεια του ανιψιού της και συναδέλφου Γιάννη Ζουμπουλάκη την μεταφέρουν στο American Rest House στο Χαλάνδρι. Πρόκειται για κέντρο αποκατάστασης ασθενών.
Πλούσια σε ανθρώπινα αποκτήματα και η οικογένειά της. Εξάδελφός της ο Τάσος Ζουμπουλάκης της πασίγνωστης Αθηναικής γκαλερί. Ο Δημήτρης Ζουμπουλάκης διάσημος παιδίατρος και συγγραφέας πολλών επιστημονικών πονημάτων. Ζωγράφος ο αδελφός της ο Πέτρος Ζουμπουλάκης. Όλοι «τέκνα» της Αιγυπτιώτικης ομογένειας. Άρχοντες στους τρόπους και βαθιά καλλιεργημένα πλάσματα.
H κηδεία της Β. Ζουμπουλάκη θα γίνει την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου από το Α Νεκροταφείο στις 16.00.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου