Το βιβλίο «Στέφανος Μάνος - Τομή στην αδράνεια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πρώτη Υλη.
Παύλος Παπαδόπουλος
«Τι τον θέλουµε τον βιομήχανο;» έλεγαν στη Νέα Δημοκρατία της δεκαετίας του ’70 για τον Στέφανο Μάνο. Σαραντάρης και ήδη ευθύς και απόλυτος στην υποστήριξη των αυτονοήτων. Ο πρακτικός και ειλικρινής Γεώργιος Ράλλης του το είπε ευθέως: «Πάντως εγώ, κύριε Μάνο, εισηγήθηκα να μη γίνετε υφυπουργός». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γνώριζε τον Μάνο. Hταν ίσως ο μόνος που δεν φοβόταν να λέει στον Καραμανλή δυσάρεστες κρίσεις για την κυβέρνησή του. Ο «εθνάρχης», λίγο προτού αποχωρήσει από την πρωθυπουργία για να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θύμωνε, αλλά ταυτόχρονα ενδιαφερόταν να ακούσει τι θέλει να πει ο «ασεβής» κληρονόμος της βιομηχανίας «Αλλατίνη».
Το βιβλίο του Αρη Πορτοσάλτε για τον Στέφανο Μάνο ονομάζεται «Τομή στην αδράνεια» και αποτελεί το απόσταγμα άνω των 40 ωρών συνομιλιών του γνωστού δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ με τον πολιτικό που δεν έχει χάσει την ικανότητά του να προκαλεί, παρά το γεγονός ότι το 2023 κλείνει 30 χρόνια μακριά από κυβερνητικές θέσεις. «Η παράταξη της Ν.Δ. δεν σας αντέχει άλλο, κύριε Μάνο», του είχε πει πάλι ο Ράλλης το 1981. Ο λόγος; Αρνούνταν να νομιμοποιήσει αυθαίρετα. Ο Καραμανλής έβλεπε σε αυτόν έναν νέο πολιτικό επίμονο και τολμηρό που του θύμιζε τον εαυτό του στο τέλος της δεκαετίας του ’40, όταν ήταν υπουργός Δημοσίων Εργων. Μόνο που ο Μάνος δεν έγινε διάδοχος του Καραμανλή στην ηγεσία της Ν.Δ. «Iσως δεν έχω σεξαπίλ», απάντησε με τον γνωστό αυτοσαρκασμό του σε σχετική ερώτηση του Πορτοσάλτε.
Εκείνο που σίγουρα δεν έχει είναι την ευελιξία και τη διπλωματικότητα που είχε ο Καραμανλής στα πρώτα του βήματα, ίσως γιατί σε αντίθεση με τον Καραμανλή, που ήταν φτωχόπαιδο, ο Μάνος μεγάλωσε ασφαλής και αυτάρκης και ίσως δεν αισθανόταν ότι έπρεπε να κάνει παραχωρήσεις. Η πολιτική ελευθεροστομία του πρόσφερε βολικές αφορμές για αποκλεισμούς και διαγραφές, που του έκοψαν τον δρόμο. Είχε όμως τη μανία της δημόσιας προσφοράς, κάτι που δεν έχουν πολλοί άλλοι με τη δική του «ασφαλή» καταγωγή.
«Πολιτεύομαι διότι δεν είμαι ευχαριστημένος και, όντας νέος, μπορώ να αντιδράσω στα κακώς κείμενα». Με αυτήν τη φράση κατέβηκε στις εκλογές του 1977. Το 1979 σχεδίασε τα τρία βασικά έργα της πρωτεύουσας, το μετρό, το αεροδρόμιο και την Αττική Οδό, επέβαλε στις νέες πολυκατοικίες να έχουν θέσεις πάρκινγκ, διέσωσε παραδοσιακούς οικισμούς σε όλη τη χώρα. Μία δεκαετία μετά, στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, συνδέθηκε με αποφάσεις που ήταν μπροστά από την εποχή τους (καταλυτικά αυτοκίνητα μέσω απόσυρσης, ασφαλιστικό, απελευθέρωση τηλεπικοινωνιών κ.λπ.). Κάποιες από τις αποφάσεις αυτές μάλλον επέσπευσαν την πτώση της κυβέρνησης.
«Πολιτεύομαι διότι δεν είμαι ευχαριστημένος και, όντας νέος, μπορώ να αντιδράσω στα κακώς κείμενα», είχε πει κατεβαίνοντας στις εκλογές του 1977.
Το σοκ στις ισορροπίες εξουσίας που προκάλεσε το σχέδιο Μάνου για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ ακόμη συζητιέται. Ο Μάνος εξακολουθεί να μην αποκαλύπτει τα πάντα για την ωμότητα της πολιτικής, αλλά πάντως λέει περισσότερα από άλλους βετεράνους της Μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση Ζολώτα; Απλώς συνασπίστηκαν τρία κόμματα για να δώσουν τις ψηφιακές παροχές στην Intracom και στη Siemens. Ο Σημίτης; Φρέναρε την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ως υπουργός το 1995 και ανέχτηκε τη διαφθορά ως πρωθυπουργός, αλλά πρόσφερε ένα «σοκ ορθολογισμού» στην Ελλάδα. Είχε δίκιο για τα Ιμια, πέτυχε τη συμφωνία του Ελσίνκι και έβαλε την Κύπρο στην Ευρώπη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν «χαριτωμένος και κατεργάρης». Ο Γιώργος Παπανδρέου «δεν ήταν ικανός με όρους μάνατζμεντ». Για τον Κώστα Καραμανλή τα λόγια δεν είναι κολακευτικά. Και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη; «Λέει περισσότερα από όσα κάνει».
Το χρέος
Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του οικονομικού φιλελευθερισμού στην Ελλάδα, όπως γράφει στην εισαγωγή ο Θάνος Βερέμης, ανησυχεί ότι δεν έχουμε ακόμη αντιμετωπίσει την κρίση του 2010! Και η περικοπή χρέους του 2012; «Πετάξαμε από πάνω μας 100 δισ. για να βρεθούμε εκεί όπου ήμασταν. Σήμερα χρωστάμε όσα χρωστούσαμε και πριν».
Και οι επενδύσεις που αλλάζουν την Ελλάδα; «Η μεγαλύτερη στρατηγική επέμβαση στην Αθήνα δεν μπορεί να είναι μόνο το καζίνο, ένα καζίνο-μαμούθ», λέει αναφερόμενος στο Ελληνικό. «Με τρελαίνει ότι σκεφτόμαστε μέτρια, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μετριότητα», εξομολογείται. Δεν συμφωνεί ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά η τέχνη του να καθιστάς εφικτό αυτό που σήμερα μοιάζει ανέφικτο.
Ενα απολαυστικό βιβλίο με στέρεα δομή, που μπορεί να αιφνιδιάσει τον αναγνώστη σχεδόν σε όποια σελίδα κι αν το ανοίξει τυχαία και που μπορεί να αποτελέσει ακόμη και πηγή έμπνευσης για όσους (μάλλον ελάχιστους) νέους μπορεί να θέλουν να καταπιαστούν με την πολιτική όχι για να βολευτούν, αλλά για να προσφέρουν. Οπως ακριβώς και ο βιομήχανος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου